Orthopedische schoenen. Hip of Sip

Vanaf mijn geboorte wist iedereen al: mijn benen klopten voor geen meter en mijn heupkommen te ondiep. Na een bevalling waarbij men dacht dat ik een waterhoofd had (niet het geval..mijn navelstreng zat 2 keer om mijn nek..gelukkig…dat zou pas pech hebben zijn) bogen de toenmalige doktoren zich over het geval van mijn benen en voeten. Mijn heupen waren niet in de kom en mijn voeten waren klompvoeten. En in die tijd was de remdie: Gipsbroek en voor mijn voeten schoentjes waardoor ik in een soort spreidstand lag. Ook toen al een en al charme.I

k heb lang orthopedische schoenen gedragen en s nachts een “Dennis Brown” beugel. Denk sandaaltjes op een gebogen ijzer waar door ik geheel oncomfortabel moest slapen. in een kleine spreidstand dus. Ik weet dat ik 4 was,ik weigerde mijn lompe schoenen aan te doen.  Ik vond het vreselijk..Bruin of donkerblauw leer  met veters en haakjes en gewoon een lompe vorm. Het had er zo op kunnen staan :”lelijkste lompste schoen ever” ik vond de schoenen gewon sip. Sippe dingen. Die ik aan MOEST. Ik had geen stem daarin.

De heren doktoren wilden alles aftoppen met ijzeren spalken ook nog. tot mijn knie. Mijn moeder heeft het afgewimpeld uit angst dat ik met die ijzeren beugels erg gepest zou worden. Ik bleef wel verplicht lompe schoenen dragen.  Mama deed ze stug elke dag aan. Ondanks protest. Maar zonder ijzeren beugels tot mijn knie was ik natuurlijk onder andere daar door het mikpunt van pesters. Zeker op mijn elfde  met mijn beugel voor mijn  tanden en mijn bril tegen enorme hoofdpijn en knie  om de knieschijven in de kom te houden, was ik een lopende schietschijf voor mensen die menen dat pesten oke is. Laat ik even zeggen dat ik pesten nooit oke vind en heb gevonden. Ik snap niets van dat soort mensen, maar het zal voor hen vast een doel dienen.Iemand gebruikt niet voor zijn of haar lol hulpmiddelen. En jij mag het er dan niet leuk uit vinden zien, de ander is er ook niet gelukkig mee, misschien is dat goed om te onthouden.
In de tweede klas Mavo had ik er genoeg van. Alle spalken af en diep weg. Dan maar wat raar lopen en scheve tanden. De heren doktoren  hadden een opluchting  :verlost van dat meisje met al haar gedoe ( ik heb heus ook zelfmedelijden gehad. Wie niet ). jaren van vage klachten volgden. De jaren vergleden en ik kocht wel altijd stevige, voor een meisje wat lomp uitziende schoenen.In de tweede klas MAVO gooide ik al mijn hulpmiddelen in de hoek. Ik had er genoeg van altijd het kneusje te zijn en altijd wat te hebben. Dat is best aardig voor mij uitgepakt. Helaas ging het rond mijn 23e dan toch bergafwaarts. Na volledig rolstoelafhankelijk te zijn geworden door een totaal verkeerd ingestarte revalidatie, heb ik mezelf in de tweede revalidatie zo opgewerkt dat ik er enkele meters kon lopen. Niet om nu meteen te jubelen, maar korte stukjes op straat en wat langere in huis was wel een opluchting. Maar dan alsnog was ik al snel vrienden met de grond. Struikelde ik niet over mezelf, dan was het wel over een stoeptegel. Een veertje was al genoeg. En de afstand die ik kon lopen was echt klein. Denk aan het paadje van je voordeur naar een auto die voor die deur staat. Dat kan ik…en dan met moeite en veel inspanning (ik kan niet onbewust lopen want dan floepen er steeds dingen uit de kom) kon ik dat. Maar een kleine meter te ver en ik lag alweer te knuffelen met de grijze stoeptegels. Je zou bijna denken dat ze een verbond sloten.

Stoepjes, stoepranden, muren, deurposten, deuren, deurklinken….een groot complot haha.Je snapt dat ik dat niet echt een lacher vond om onder de blauwe plekken en schaafwonden die door mijn ME en dus slechtere weerstand ontstoken raakten weer verder te moeten. Ik begrijp alleen dat het er soms best lachwekkend uit kan zien hoor, staat vast raar, een jonge meid floep op de grond. Ja, je lacht mee wel hoor…vooral om omstanders niet ongerust te maken. Want een jonge meid die spontaan door haar benen zakt blijft iets waarvan mensen niet goed weten hoe te reageren. Gelukkig bevat ik zelf nog een dosis humor (mijn glas is altijd halfvol..of eigenlijk vol..lucht in het glas telt ook mee) en maak ik grappen over tegels knuffelen of conspiracy theorieën …ik tegen de tegels… je moet er op een of andere manier ook maar mee dealen. Toen ik wel erg veel loopfunctie begon te verliezen en viel tijdens de stukjes waarop ik normaal gewoon kon lopen, kon ik er niet meer omheen. Ik zou, om het beetje loopfunctie dat ik nog had, wel aan de orthopedische schoenen moeten. In mijn hoofd doemden de schoenen uit mijn jeugd op…En natuurlijk vond ik het ver-schrik-kel-ijk om weer aan zulke schoenen te moeten.

Maar…gelukkig heeft de tijd niet stil gestaan en kwam ik er tot mijn vreugde achter dat orthopedische schoenen eigenlijk een stuk vooruit gegaan zijn in de loop der jaren. Ik mocht zelf kiezen en ontwerpen wat ik als schoeisel aan mijn voeten wilde. En dan verander je in een ware modeontwerpster. Ik heb mijn eerste paar schoenen, laarsjes echt uitgebreid bewonderd. En ook veel complimenten gehad. De sneakers die ik daarna ontwierp kregen meer complimenten. Men dacht dat ik gewoon dat ik van die hippe sneakers had met ingebouwde hak. En dus schaamde ik mij niet meer om mijn schoenen en heb ik mijn loopafstand kunnen uitbreiden naar meer meters dan ik ooit had gedacht. Nee, ik loop er geen hele wandelingen mee en nee ik zal er ook niet van uit de rolstoel komen, maar ze zijn wel mijn redmiddel bij de korte stukken die ik lopen kan. En ze zijn precies zoals ik ze mooi vind.

En dat heeft mij toen aan het denken gezet. Weten de mensen wel dat een orthopedische schoen geen lompe klomp aan je voet hoeft te zijn? En het verschil echt niet in rekening wordt gebracht. Je kunt je eigen schoen ontwerpen! En dat is wat mij betreft een enorme stap vooruit met enkele jaren terug, waarbij je duidelijk zichtbaar een lompe klomp aan iemands voet zag. En nee daar kun je dan niets aan doen, en ik oordeel verder ook niet, maar het is gewoon fijn dat je als jonge meid met beperking, je je eigen orthopedische schoen mag ontwerpen en het niet eens meer opvalt of je een gewone of orthopedische schoen draagt.
Dus mijn mening is dat een orthopedische schoen van sip naar hip is gegaan. Wat vinden jullie?
Een orthopedische schoen,hip? of nog altijd sip?